BEN NE OLACAGIM?

Kucukken ne olmak isterdiniz? Doktor, pilot, kaptan, ogretmen, hangisi? Ben cok kucukken ne olmak istedigimi hatirlamiyorum ama hatirladigim kisim itibariyle illa da su olacagim demiyordum. Sanki oylesine okula gidip geliyordum, bana yap dediklerini yapmaya calisiyordum yarim yamalak, yapma dediklerinden kaciniyordum, kotu bir ogrenci degildim ama iyi de olmadim hicbir zaman… Babamin annemin veli toplantisindan cok da memnun ayrilmadigini, annemin ‘kizim bak okumazsan kapici karisi olursun’ dedigini, hatta orta okul giris sinavindan 1 saat once cantami sallaya sallaya ciktigimda ki yuz ifadelerini hic unutmam. Neyse iyi kotu yine bir anadolu lisesi falan kazandim, mezun oldum, universite tercihime sira geldiginde de tam olarak ne olmak istedigimi bilmiyordum. Tatile gittigimiz evin balkonunda universite ve bolum tercihimi yaptim, iyi ki annem ‘ogretmen ol yavrum’ demis ( melek annem benim ), belki de simdi veteriner olmustum bende ki kafayla… Veterinerlikte fena olmazdi aslinda diye dusunuyordum ama sonradan veterinerligin sadece kedi, kopek sevmekten ibaret olmadigini anladigimda, ogretmenligin daha iyi bir secim olduguna kanaat getirdim. Neyse kazara universiteyi de bitirdim. Hatta dort senelik okulu ben uc senede bitirdim, onu da baska bir post da anlatirim, sadede geleyim. Universiteyi de bitirip, teprik ederiz ogretmen oldunuz, artik ogretmenlik yapabilirsiniz dediklerinde ben bir sasirdim, kaldim. Ya ben oylesine ogretmen oldum, ne ogretecegim bu cocuklara diye soylenmeye basladim. Ilk defa sinifa girisimi ve ilk dersimi cok iyi hatirliyorum. Kendimi tanittiktan sonra cocuklara isimlerinden once sordugum ilk soru ‘Ne olmak istiyorsunuz?’ oldu. Onu da sesli soramadim, tahtaya yazdim, sesim titriyordu cunku. Hepsi bir heyecan parmak kaldirmaya basladilar cevap vermek icin. Parmak kaldirdilar demek yalan olur aslinda bagirmaya basladilar diyebilirim, eeee bende daha o zaman sinif yonetimi sifir, ulan Aysegul dedim icimden, yine hazirliksizsin, insan provasini yapar, planini yapar, gerci plan yapmistim ama her zamanki gibi benim kafa spontane gidiyor… Neyse bir sekilde! sinifi sakinlestirdim, bir ara soz Ege’ye geldi, Ege Bey siz ne olmak istiyorsunuz dedim. Ege de ‘ben ne olmak istedigimi bilmiyorum ki’ dedi. O an boyle aydinlandim, fikrim geldi. Aha dedim Ege benim projem, Ege benim cevabim, ne ogretecegimin cevabi. Daha ilk ogretmenlik gunumde, ilk dersimi vermem gereken gunde ben ilk dersimi aldim. Ben, benim gibi tiplere ne olacaklari konusunda fikir verecektim… Hedefleri ne kadar tuhaf olsa da, gercekten uzak gorunse de, yollarini bulmalarinda azicik da olsa yardim edecektim… Yedi sene boyunca oyle de yaptim, simdi donup baktigimda ne kadar dogru bir yerden basladigimi anliyorum. Simdi en cok da o zamanlari, anlari ozluyorum… Bu arada yanlis anlasilmasin illa da cocuklari erkenden kapitalistce bir yaklasimla meslek edindirmek hedefi degildi benim ki, benim amacim hangi konulara yetenekleri var, ne yapmaktan hoslaniyorlar, zayif ve guc yonleri neler bunlari daha iyi kesfetmelerini saglamak ve motive etmekti, o kadar… Karsima ev hanimi olacagim veya seri katil olacagim ( yemin ediyorum boyle dedi, ah A.’ cigim ah, seni cok ozledim ) diyen de cikti yani… Hepsine saygi duydum… Seri katil meselesine nasil bir cozum buldugumu daha sonraki bir post da anlatirim!